Er zijn geen natuurlijke groepen

Dieren worden verplaatst van de ene groep naar de andere groep, zoals het de veehouder uitkomt.

Er wordt geen rekening gehouden met familiebanden en vriendschappen in de groepen.

Ook de moeder-kindband wordt niet gerespecteerd. Een kalf wordt direct na de geboorte met een kruiwagen bij de moeder weggehaald. Kippen, kalkoenen en eendeneieren worden uitgebroed door broedmachines.

Dieren moeten ouderloos opgroeien. Daardoor ontbreekt het dieren aan sociale vaardigheden die ze van een moeder leren.

Meestal worden dieren van dezelfde leeftijd bij elkaar gehouden. Dit is niet natuurlijk en niet goed voor een normaal groepsfunctioneren.

Bijna altijd zijn de groepen groter, dan de dieren kunnen overzien. Dit leidt tot rangorde problemen.

Koeien leven in kudde’s

Een koe is een kuddedier. Kenmerkend voor een kudde is: synchroon gedrag. Koeien vertonen synchroon gedrag, ze grazen, herkauwen en rusten gelijktijdig.

Te weinig eet- of rustplekken, in de stal geeft onrust en stress. De dieren kunnen niet gelijktijdig eten en rusten.

In de natuur vormen melkgevende koeien en hun kalveren, jonge koeien en droogstaande koeien samen een kudde. De rangorde in een kudde is stabiel. Ook de samenstelling is stabiel. In de natuur wisselen koeien niet van kudde. Koeien kunnen 50 tot 70 soortgenoten herkennen.

Zijn de groepen waarin koeien worden gehouden te groot, dan verliest een koe het overzicht. Groepen koeien die bestaan uit minder dan 5 koeien, zijn te klein om een kudde te vormen. Een koe wil niet alleen leven.

Jonge dieren in de groep staan onderaan in de rangorde. De oudere koeien in de kudde geven kennis door aan de jongere dieren in de kudde.

Het leven in een kudde beschermt koeien tegen roofdieren. Het is veel moeilijker een kudde aan te vallen, dan om 1 dier aan te vallen.

Jonge stieren vormen samen een groep en leven aan de rand van de kudde. Volwassen stieren leven buiten het voorplantingsseizoen alleen en apart van de groep.

Koeien sluiten vriendschappen voor het leven. Koeien die bevriend zijn grazen en slapen dicht bij elkaar in de buurt. Ook likken bevriende koeien elkaar op plekken waar ze zelf niet bij kunnen.

Een kalf wordt 8 tot 11 maanden door de moeder gezoogd. De moeder heeft een sterke band met haar kinderen en deze band blijft na de zoogperiode bestaan.

Koeien hebben een persoonlijke ruimte. Binnen deze ruimte worden alleen vrienden en familieleden geaccepteerd. Een koe laat met subtiele tekens met haar hoorns zien, dat een andere koe te dicht bijkomt. Een onthoornde koe neemt daardoor minder persoonlijke ruimte in. Onder natuurlijke omstandigheden speelt de afmeting van de hoorns mee om de rangorde bepaling.

Varkens leven in groepen

In natuurlijke situaties leven varkens in familiegroepen. Een familiegroep bestaat uit 2 tot 5 zeugen en de jongen van deze zeugen.

Een groep varkens slaapt met elkaar in hetzelfde nest. Ook hebben ze een gezamenlijke mestplek. In natuurlijke omstandigheden hebben varkens een speciale plek om te poepen.

Moedervarken maakt vlak voor de bevalling een werpnest. Dit nest is een stuk verwijderd van het nest van de groep. In dit werpnest zorgt moedervarken voor haar biggen.

Ongeveer twee weken na de geboorte, keert moeder met haar biggetjes terug naar de groep. Ze leert de biggen omgaan met andere varkens in de groep.

Varkens hebben een hechte band met elkaar en sluiten ook vriendschappen.

Jongvolwassen beren, mannetjes varkens, verlaten de groep als ze 7 tot 8 maanden oud zijn. Ze vormen groepjes van 2 tot 3 dieren. Beren die ouder dan 3 jaar zijn leven meestal alleen. In de voortplantingsperiode sluiten deze volwassen beren zich tijdelijk aan bij een groep.

Varkens hebben een duidelijke groepshiërarchie, waardoor er weinig agressie is in de groep. Varkens die niet tot de groep horen worden zelden geaccepteerd.

Varkens communiceren met elkaar via lichaamstaal en met geluiden. Er bestaan minstens 20 verschillende soorten ‘knor’, waarvan sommige piepend en andere gillend zijn. In varkenstaal kunnen varkens met elkaar ‘praten’. Moedervarken neuriet als ze haar biggen zoogt.

In de varkenshouderijen worden varkens uit verspillende groepen gemengd of samengevoegd. Het is voor de veehouder gemakkelijker om varkens, van gelijk gewicht en gelijke grootte, in hetzelfde hok te houden.

De varkens gaan na het mengen opnieuw de hiërarchie bepalen. Dit lijdt tot stress en onrust bij de varkens. Met gevechten tot gevolg. Het gebrek aan ruimte en schuilplekken voor de varkens die worden aangevallen verergerd de problemen. Gevechten kunnen lang duren omdat de varkens gelijkwaardig zijn aan elkaar.

Ook op slachthuizen is het gemakkelijk om varkens binnen te krijgen van dezelfde grootte en hetzelfde gewicht. Varkens uit verschillende hokken en soms van verschillende bedrijven, worden met elkaar in een vrachtwagen naar het slachtshuis gebracht. Tijdens het transport kunnen heftige gevechten uitbreken tussen de varkens.

Als een fokzeug meer biggen heeft geworpen dan ze kan voeden, haalt de veehouder het teveel aan biggen weg en brengt deze naar een andere zeug. Uiteraard vindt een moeder het vreselijk als een jong van haar wordt weggehaald. De big wat in een ander nest wordt gelegd, veroorzaakt daar onrust. De nieuwe moeder weet dat het nieuwe jong, niet haar eigen jong is. Niet alle moeders zijn ervan gediend om andermans jong te moeten voeden.