Pijn hoort erbij

Kippen, varkens en koeien in de veehouderij hebben een pijnlijk leven.

Ook vissen lijden veel pijn voordat ze doodgaan.

In de veehouderij hebben dieren pijn van ziektes, wonden, ontstekingen, ingrepen en behandelingen.

Dieren staan in hun eigen ontlasting. Dit veroorzaakt problemen.

Kippen en kalkoenen krijgen van het staan in mest voetzweren. Varkens en koeien krijgen ontstekingen aan de klauwen.

Van het liggen in mest krijgen fokzeugen doorligwonden, blaas- en baarmoederontsteking en melkkoeien uierontsteking. Kippen en kalkoenen krijgen van het liggen in mest brandblaren.

Door het inademen van mestdampen, zoals ammoniak, krijgen dieren het benauwd en krijgen ze ontstekingen aan de luchtwegen en de ogen.

Het voedsel is bedoeld om ze snel mogelijk te groeien. Of zoveel mogelijk melk of eieren te produceren.

Het eten voldoet niet aan de voorwaarden voor een goede spijsvertering. Het gevolg daarvan is maagzweren en darmproblemen.

Het doorfokken levert grote gezondheidsproblemen op voor de dieren. Vleeskippen hebben last van ademhalingsproblemen en zijn te zwaar voor het bottenstelsel met pijn als gevolg.

Dikbilrunderen worden geboren door een keizersnede, omdat een natuurlijke bevalling niet mogelijk is.

Ziektes en aandoeningen worden vaak niet behandeld. En er wordt meestal ook geen pijnstilling gegeven.

Voor sommige dieren, zoals kippen, bestaan geen geregistreerde pijnstillende medicijnen.

Kippen krijgen dus nooit iets tegen de pijn. Ook niet bij extreem pijnlijke aandoeningen.

Het is wettelijk toegestaan om bij onaanvaardbaar lijden kippen pijnstillers te geven die goedgekeurd zijn voor andere dieren. In dat geval geldt een wachttijd van 4 weken, voordat de kip geslacht mag worden. Dit om te voorkomen dat er nog medicijnresten in het vlees zitten. Vleeskuikens worden geslacht als ze 6 weken oud zijn. In de praktijk wordt daarom nooit een pijnstiller aan een kip gegeven.

Zieke en gewonde dieren die wel behandeld of geëuthanaseerd worden door een veearts, moeten daar vaak lang op wachten.

Meestal blijven zieke dieren in de groep. In de groep worden ze door andere dieren gebeten, gepikt en vertrapt. Ze kunnen daardoor niet rustig herstellen.

Uit frustratie en verveling bijten varkens op elkaars staarten en oren. En pikken kalkoenen en kippen naar elkaar. Ook bij gevechten om ruimte en om de rangorde te bepalen verwonden dieren elkaar.

Bij varkens worden de staartjes afgeknipt en de tanden afgevijld. Bij kalkoenen worden de snavels getopt. Bij koeien en geiten worden de hoorns verwijderd. Dit om te voorkomen dat dieren elkaar in de kleine ruimtes beschadigen. Deze pijnlijke ingrepen worden niet altijd verdoofd. Pijnstillers tegen de napijn wordt zelden gegeven.

Dieren worden vaak wreed behandeld door veehouders, transporteurs en medewerkers van het slachthuis. Ook mishandeling komt veelvuldig voor.

Varkens en runderen worden haastig en wreed opgejaagd met stokken en elektrisch stroomstoten. En kippen breken vleugels en poten als ze gevangen worden.

In het slachthuis gaat het regelmatig mis, waardoor dieren onverdoofd worden geslacht, gevild of levend in heet water belanden. In sommige gevallen worden dieren onverdoofd geslacht wegens geloofsovertuiging.

In 2009 zijn er regels opgenomen in een Europees verdrag: dieren moeten zo pijnloos mogelijk worden geslacht. In de praktijk wordt dit niet goed gecontroleerd.

Vissen werden uitgesloten.

Nog steeds zijn er geen regels voor het verdoven van vissen voor het slachten.

Vissen lijden vreselijk. Vissen sterven aan zuurstofgebrek, deze doodstrijd kan uren duren. Of vissen sterven door onderkoeling na levend invriezen.

Vissen worden ook levend verwerkt. Bijvoorbeeld door te strippen of te kaken. De organen worden uit de levende vissen getrokken. Vaak gaan ze daar niet aan dood. Na het strippen worden ze levend op ijs gelegd. Het kan nog uren duren voor ze doodgaan.

Er zijn diervriendelijke dodingsmethoden voor vissen, bijvoorbeeld het verdoven met een elektrische schok.

Pijn is geen incident. Het is ‘normaal’.