Dieren worden met opzet verminkt

In de intensieve veehouderij worden dieren door middel van pijnlijke lichamelijk ingrepen aangepast aan de ruimtes.

Het verminken van dieren door hoorns weg te branden, staarten af te knippen en snavels te kappen is standaard.

Een varkensstaart bevat veel zenuwen. Het afknippen of afbranden van de staart is pijnlijk. Het verwijderen van de staart kan leiden tot fantoompijn. Fantoompijn is pijn die gevoeld wordt in een geamputeerd lichaamsdeel. Ook kan het afknippen van staarten infecties veroorzaken. Staarten worden verwijderd om te voorkomen dat de dieren uit frustratie aan elkaars staart gaan bijten.

Volgens de Europese wet is het standaard knippen van staarten verboden. In een rapport van de EFSA staat dat 90% van de varkens een afgeknipte staart hebben.

Om te voorkomen dat biggen het moedervarken verwonden aan haar tepels, worden de tanden van de biggen gevijld of geknipt. Tevens voorkomt het knippen en vijlen van tanden dat biggen elkaar verwonden bij gebrek aan melk.

Het couperen van de staart en het vijlen van de tanden zijn pijnlijke en stressvolle ingrepen voor de biggen. De biggen krijsen enorm bij deze ingrepen. De handelingen worden meestal uitgevoerd in bijzijn van moedervarken. Moedervarken staat vast, en kan niets doen om haar jongen te beschermen. Niet alleen voor de biggen maar ook voor moedervarken is het een traumatiserende gebeurtenis.

Jaarlijks worden 77 miljoen mannelijke biggetjes gecastreerd, meestal onverdoofd, binnen de Europese Unie. Dit om eventuele berengeur bij het vlees tegen te gaan. De castratie is pijnlijk en de napijn duurt lang. In Nederland gebeurt de ingreep soms met verdoving met CO2-gas. Het verdoven is stressvol voor de dieren en irriteert de luchtwegen.

Tot in de jaren zeventig hadden koeien hoorns. Doordat de stallen tegenwoordig anders zijn ingericht, worden bij koeien en geiten de hoorns standaard verwijderd. Dit om te voorkomen dat de dieren elkaar beschadigen in de krappe stallen. Koeien kunnen elkaar ook verwonden met de hoorns tijdens gevechten. Het onthoornen van koeien is ook veiliger voor de veehouder.

In de natuur gebruiken koeien hun hoorns om met elkaar te communiceren. Met de hoorns geven ze elkaar signalen. Bijvoorbeeld als ze vinden dat een andere koe te dichtbij komt. Een onthoornde koe neemt dus minder persoonlijke ruimte in dan een koe met hoorns.

Het verdoven van dieren tijdens deze pijnlijke ingreep is verplicht. Iets geven tegen de napijn, die dagen duurt, is niet verplicht en wordt ook niet altijd gedaan. In Europa worden alle gangbare koeien onthoornd. Ook op biologische melkbedrijven worden koeien onthoornd.

Er zijn twee manieren om koeien te onthoornen: branden en zagen. Kalveren tussen de 14 dagen en 2 maanden oud worden onthoornd door middel van branden. Met een brander wordt door de huid van het kalf gebrand en de hoornaanleg wordt weggenomen. Koeien die ouder dan 6 maanden zijn worden onthoornd door middel van een staaldraad of een elektrische slijptol. De hoorn wordt afgezaagd inclusief het hoornvormend weefsel en het ingegroeide bot.

Bij kalkoenen wordt het puntje van de snavel door middel van infraroodstraling verwijderd. In het puntje van de snavel zitten veel zenuwuiteinden. Een kalkoen gebruikt het puntje van zijn snavel om zijn omgeving te verkennen. Ook gebruikt een kalkoen het puntje van zijn snavel bij het zoeken en oppikken van voedsel, het verzorgen van zijn veren en om temperatuur waar te nemen. De belangrijkste oorzaak van vroegtijdig sterven bij kalkoenen is kannibalisme. Dit kan oplopen tot 20%.

In natuurlijke omstandigheden leven kalkoenen in kleine groepen. Een haan een paar hennen en wat kuikens. Kalkoenen die in grote aantallen op weinig ruimte samen moeten leven zijn agressief naar elkaar. Vermoed wordt dat niet alleen de beperkte ruimte kalkoenen agressief maakt, maar dat kalkoenen ook agressiever zijn geworden door het doorfokken.

Maatregelen die bij kippen werken om pikgedrag te verminderen, werken bij kalkoenen niet of nauwelijks. Ook met een getopte snavel verwonden kalkoenen elkaar. Zonder een getopte snavel worden kalkoenen niet in grote aantallen gehouden. De uitval is dan te groot.

Sowieso worden de dames en heren apart gehouden. Natuurlijke bevruchting is ook niet meer mogelijk. De haan is te groot voor de hen. Vermeerderingshanen wegen ongeveer 35 kilo, volwassenhennen 12,5 kilo. De snavelpunt groeit weer aan. Bij vermeerderingshennen wordt het toppen herhaald als ze ongeveer 28 weken oud zijn.

Koeien, schapen, varkens en geiten dragen een oormerk. Paarden niet.

Dieren krijgen een uniek nummer. Dit nummer staat op het oormerk. Alle gegevens van het dier worden door middel van het identificatienummer op het oormerk bijgehouden, zodat bijvoorbeeld bij het uitbreken van een besmettelijke ziekte een koe snel kan worden opgespoord.

Bij dieren worden oormerken in beide oren aangebracht. Een oormerk is een flap met een identificatienummer en een barcode. Bij koeien is een oormerk geel. Veehouders zijn verplicht om dieren te merken. Het niet merken van dieren is strafbaar. Paarden, pony’s, ezels en zebra’s moeten ook worden geregistreerd. Deze dieren hebben een paspoort en een chip, maar hoeven geen oormerk te dragen. Pluimvee wordt niet gemerkt. Het is wel verplicht om aan- en afvoer van pluimvee te melden als het om meer dan 250 dieren gaat.

Bronnen: Compassion in World Farming, Wakker Dier, Varkens in Nood, Dierenperspectief, Rijksdienst voor Ondernemend Nederland, Animal Rights.