Afval van de vee-industrie

Het leven van de dieren in de vee-industrie heeft alleen een economische waarde. Het leven zelf heeft geen waarde.

Dieren die geen geld opleveren zijn in de vee-industrie waardeloos.

Waardeloze dieren worden gedood.

Zieke dieren worden alleen beter gemaakt als het rendabel is. Als de veearts kosten te hoog zijn worden dieren geëuthanaseerd of geslacht.

Euthanaseren kost geld. Vaak worden zieke dieren om kosten te besparen, niet geëuthanaseerd maar creperen ze in de stal. Of de veehouder slaat de dieren dood.

Miljoenen gezonde dieren worden gedood omdat ze geen geld opleveren. Haantjes en kalfjes zijn hier voorbeelden van.

Productiedieren, zoals melkkoeien en legkippen, worden geslacht als het leggen van eieren of het geven van melk afneemt.

Haantjes kunnen geen eieren leggen

Een haantje, uit zijn ei gekropen in de eierindustrie, is afval.

Niet geschikt om eieren te leggen en niet geschikt voor de vleesindustrie.

Haantjes geboren in de eierindustrie groeien niet snel genoeg voor de vleesindustrie. En de kipfilet die de haantjes produceren is te klein.

Na jarenlang doorfokken is er een groot verschil ontstaan tussen vleeskippen en legkippen. In het verleden werden hennen legkippen en hanen werden vleeskippen.

Wereldwijd worden 3,2 miljard haantjes per jaar levend vermalen in een verhakselaar of gedood door vergassing. In Europa worden elk jaar 320 miljoen haantjes gedood. In Nederland worden elk jaar 45 miljoen haantjes gedood; niet alleen kuikenhaantjes in de eierindustrie worden gedood.

Een kuiken dat in de kippenvleesindustrie niet op tijd uit zijn ei kruipt, wordt ook gedood.

In Nederland worden elk jaar 128 miljoen broedeieren vernietigd.

Een deel daarvan is niet goed bevrucht, bij een ander deel daarvan is het embryo niet levensvatbaar.

Een gedeelte daarvan zijn gezonde kuikens, maar te laat uit het ei gekropen.

Kalfjes worden geboren als bijproduct in de melkveehouderij

Om een melkkoe melk te laten produceren, moet ze elk jaar een kalf krijgen.

Een gedeelte van de geboren vrouwelijke kalfjes wordt gebruikt om de oude melkkoeien te vervangen.

De geboren stiertjes zijn voor de melkindustrie nutteloos.

Omdat er veel meer kalveren worden geboren dan nodig zijn om de oude melkkoeien te vervangen, zijn ook veel vrouwelijke kalfjes overbodig.

Onmiddellijk na de geboorte worden de kalfjes gescheiden van de moeder. Het kalfje mag nooit bij de moeder drinken.

De kalfjes krijgen kunstmelk, omdat de melk van de moeder is bedoeld voor menselijke consumptie. In natuurlijke omstandigheden drinken kalfjes minstens zes maanden bij hun moeder drinken.

Van de geboren kalveren in de melkveehouderij sterft 1 op de vijf kalfjes vroegtijdig. Kalfjes hebben door de vroege scheiding met de moeder weinig weerstand. Kalveren sterven vooral aan luchtwegproblemen en diarree.

De kalfjes die als bijproduct worden geboren in de melkveehouderij, worden opgefokt en daarna geslacht.

In Nederland zijn in 2019 volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek 1.648.100 kalveren geslacht.

Kalfjes die bij de geboorte te licht zijn worden niet opgefokt. Het is niet rendabel genoeg om deze dieren op te fokken. De lichte kalfjes worden gedood.

Geëuthanaseerde kalfjes, andere dode dieren en niet uitgekomen broedeieren, worden door een destructiebedrijf opgehaald. De dieren worden verbrand. Bij het verbranden van deze dieren wordt groene stroom opgewekt.

In sommige landen worden kalfjes na de geboorte standaard gedood.

In de buffelmozarella-industrie in Zuid-Italië worden kalfjes direct na de geboorte doodgeslagen met een hamer. De buffelmozarella van deze buffelboerderijen is te koop bij de supermarkten in Nederland.

Dat het nog enigszins rendabel is om kalfjes op te fokken in Nederland, komt door de enorme hoeveelheid subsidie die kalvermesters krijgen.

Elk jaar gaat er 60 tot 85 miljoen euro subsidiegeld naar kalverboeren.

Van elke 1 euro die kalverboeren verdienen is 81 cent subsidie geld, volgens de Algemene Rekenkamer.

Zonder subsidiegeld zouden kalvermesterijen geen bestaansrecht hebben.

Ook melkveehouders zijn voor hun bestaan afhankelijk van subsidie.

Van het gemiddelde inkomen van een melkveehouder is 35 procent subsidiegeld, volgens de Algemene Rekenkamer 2019.

Gezamenlijk ontvangen de melkveehouders in Nederland, tussen de 400 en 500 miljoen aan Europees subsidiegeld.

Ook ontvangen melkveehouders nog Nederlands subsidiegeld.

In een vrije markt heeft de melkindustrie in Nederland geen recht van bestaan. Zonder subsidiegeld gaan kalvermesterijen en melkveehouders massaal failliet.

De overheid pompt al jaren vele miljoenen in een industrie, die economisch niet rendabel is, die slecht is voor het milieu,en waar dieren in erbarmelijke omstandigheden moeten leven.

Nederlanders eten weinig kalfsvlees, 95% van het kalfsvlees in Nederland geproduceerd wordt geëxporteerd.

Ook in Europa neemt de belangstelling voor kalfsvlees af.

De Nederlandse vleessector heeft daarom een reclamecampagne opgezet om Nederlands kalfsvlees te promoten in Amerika, Canada en Japan kosten 1,9 miljoen.

Om de campagne voor het promoten van Nederlands kalfsvlees te betalen krijgt de vleessector 1,5 miljoen Europees subsidiegeld.