Vegan eten van A naar B
Een auto brengt mij van A naar B.
Ik heb het nooit begrepen: dat gedoe met auto’s.
Als er plotseling een lampje brandt op mijn dashboard, krijg ik de zenuwen.
Tja, ik kan de motorkap open doen en een blik werpen op die rare attributen die daar onderliggen.
Maar als ik de motorkap open doe: zie ik alleen maar vreemde dingen.
In allerlei vormen en maten.
Met slangetjes: die al die dingen met elkaar verbinden.
En dit alles in verschillende tinten grijs en zwart.
Het ziet er niet vrolijk uit.
En eerlijk gezegd: het ziet er ook een beetje smerig uit.
Waarvoor die dingen zijn? En wat ze doen?
Geen idee.
Als ik iets aanraak – heb ik de rest van de dag vieze, vette, zwarte handen – die ik onmogelijk schoon krijg.
Als er een lampje brandt: dan ga ik naar de garage.
Ook als ik de bandenspanning wil controleren – of de ruitenwisservloeistof wil bijvullen – dan ga ik naar de garage.
“Mevrouwtje, dat kunt u zelf wel. Zullen wij het u even uitleggen?”
Maar ik wil het niet zelf doen.
Ik wil niet in de weer met zo’n luchtslang, die natuurlijk niet op het ventiel past als ik er mee bezig ben.
Ik weet niet hoe hoog de spanning op mijn autobanden moet zijn.
Dat moet ik opzoeken in het instructieboekje van mijn auto.
Maar voordat ik het daarin kan opzoeken, moet ik eerst het boekje opzoeken.
Want natuurlijk is dat boekje zoek.
Als ik dat boekje eindelijk heb gevonden: dan begrijp ik er nog steeds niets van.
Dus ik ga voor bandenspanning controleren naar de garage.
Ik reken daarvoor een lullig bedrag af.
En een man in een blauwe overal maakt daar de bandenspanning van mijn auto in orde.
Dat doe hij fluitend en zonder boekje.
Ondertussen drink ik een gratis kop koffie, soms 2, en lees ik een vrolijk tijdschrift.
Of ik maak een praatje met mensen – die wachten op belangrijkere reparaties – dan bandenspanning controleren en ruitenwisservloeistof bijvullen.
Altijd gezellig.
Een liedje van André Hazes op de achtergrond.
Een lichte geur van benzine in mijn neus.
Het is jammer dat ik daarna nog naar huis moet rijden – anders zouden ze denk ik bij de garage een wijntje aanbieden – tijdens het wachten.
Prima garage.
Trouwens ook de enige plek waar mannen mij ‘mevrouwtje’ mogen noemen.
Dit terzijde.
Toen ik wilde beginnen met vegan eten, heb ik het eerlijk gezegd ook wat uitgesteld.
Ik wilde wel.
Maar ik had geen zin in het gedoe.
Het leek mij net zoiets als de bandenspanning van een auto controleren.
Een ander doet het fluitend.
Maar ik niet.
Ik weet niet hoe je een luchtpomp op een ventiel zet.
Ik weet niet hoeveel lucht in een band moet.
En dan de stress. Doe ik het wel goed?
Ontploft de band als ik ‘m te hard oppomp?
Dus ik stelde het vegan eten uit.
En scrolde foto’s – van varkens opgepropt in vrachtwagens en kippen zonder veren – snel weg.
Als ik deze beelden voorbij zag komen op mijn tijdlijn.
Totdat het op een dag echt te gortig werd.
En ik toch maar een boekje over vegan eten ben gaan opzoeken, en daarna nog een heleboel.
Tja, en als je het dan eenmaal snapt, dan doe je het fluitend.
En toen dacht ik waarom bestaat er niet een eenvoudige uitleg voor: “mevrouwtjes zoals ik”, zeg maar.
Die niet zo van ingewikkelde instructieboekjes houden, die liever gewoon gezellig koffie drinken.
Tja, daarom ben ik dat boek zelf maar gaan schrijven.
Het is een e-book geworden.
Jij mag ‘m helemaal gratis downloaden.
De koffie moet je zelf regelen. Of de wijn.
Wist je trouwens dat wijn niet altijd vegan is?
In het e-book vertel ik je ook waarom wijn niet altijd vegan is.
En welke wijn wel vegan is.
Onder andere alle wijnen van: ‘Arrogant Frog’ te koop bij Gall & Gall zijn vegan.
In het e-book staat alles over vegan eten.
Completer gratis e-book over vegan eten is er niet.
Helemaal gratis.
Het is een vrolijk e-book geworden: geen informatie over dierenleed.
Klik hieronder op de link:
Dan heb je het e-book binnen een paar minuten in je mailbox.
