WERK, iemand moet ‘m doden

 

Vegan eten voor mensen

 

“Neem van een mens de waardigheid van zijn werk en zijn manier van werken weg: je hebt hem onder de duim en je kunt ermee doen wat je wilt.”
Fjodor Dostojevski (1821-1881)

 

Werk

Van nature hebben mensen een rem op het mishandelen van mensen en dieren.

Wij hebben bijvoorbeeld een rem op het slaan van onze kinderen, op het slaan van onze partner, het seksueel misbruiken van kinderen en het mishandelen van de hond.

De meeste zoogdieren hebben deze rem ook.

Ook een moederkat en een moedervarken, zijn zorgzaam voor hun kinderen. En een volwassen reu gaat niet een pasgeboren puppy dekken. Er zijn geen dieren die de hele dag andere dieren doden. Een dier doodt om te eten, of als het zich bedreigd voelt.

Dieren denken niet: kom, laat ik effe voor de lol een paar dieren mishandelen.

Mensen die er plezier in hebben om dieren of mensen pijn te doen en te zien lijden, hebben een kapotte rem. Deze mensen hebben een storing. Dit is maar bij een klein percentage van de mensen het geval.

Zelden of nooit is de rem zo kapot dat mensen uit vrije wil acht uur per dag, 5 dagen per week, dieren mishandelen of doden.

Het werken in een slachthuis sluit niet aan bij onze natuur.

Mensen die in de slachthuizen gaan werken, of op andere plekken waar dieren lijden, moeten hun rem kapot maken om dat werk te kunnen doen. Ze moeten een knop in hun hoofd omdraaien.

Het gevolg daarvan is dat bij sommige mensen de rem dusdanig kapot raakt in de loop van de tijd dat zij onnodig wreed worden tegen de dieren.

Om zelf niet emotioneel onder het werk door te gaan, schakelen zij een stuk van hun gevoel uit. Het stuk dat meevoelt met dieren.

Iedereen die dierlijke producten koopt werkt er aan mee dat deze knop bij mensen wordt omgedraaid.

Slachten is geen vrijwilligerswerk. Slachters doen dit werk niet voor de lol, maar voor een salaris.

Slachters worden niet dik betaald. Het beginsalaris op een slachthuis voor een volwassen man of vrouw is 10,68 euro per uur. Slachters werken onder grote tijdsdruk en de arbeidsvoorwaarden zijn niet bijzonder goed. Slachten is fysiek zwaar werk en het is gevaarlijk werk.

Het tillen van karkassen is zwaar. De messen zijn scherp, en de apparatuur is dodelijk. Doodsbange dieren zijn gevaarlijk. De omgeving waarin slachters moeten werken is koud, vochtig en ruikt naar bloed.

Aan de lopende band dieren doden, honderden per dag is emotioneel belastend. Het werk kan psychische gevolgen hebben als depressie en PTSS, posttraumatische stresstoornis.

Ook tijdens de coronacrisis is gebleken hoe gevaarlijk het werk op een slachthuis is.

Op slachthuizen zijn veel werknemers besmet geraakt met het coronavirus. Bij één slachthuis raakte bijna 25% van de medewerkers besmet met het coronavirus.

In slachthuizen werken veel mensen die laag zijn opgeleid zijn of in contact geweest zijn met de justitie. Mensen die niet gemakkelijk aan werk komen.

Ook werken er grote aantallen mensen uit Oost-Europese landen op slachthuizen in Nederland. Van de 12.000 mensen die in de vleessector werken, komen 7.500 uit landen als Bulgarije, Polen en Roemenië. De meeste arbeidsmigranten komen uit Roemenië, één van de armste landen van de EU. Vele arbeidsmigranten stoppen met het werken op een slachthuis na de eerste maand. Het werk is te zwaar. Het uitzendbureau regelt weer nieuwe werknemers voor de slachthuizen.

De arbeidsmigranten worden in groepen gehuisvest in vakantiehuisjes en leegstaande panden. Voor deze meestal slechte huisvestiging moeten de werknemers dik betalen. De werknemers zijn niet alleen afhankelijk van het werk voor hun inkomsten, maar ook voor hun huisvesting en zorgverzekering.

Deze dubbele afhankelijkheid van het werk maakt werkgevers machtig.

Als de werknemers hun baan verliezen, zijn zij niet alleen hun inkomsten kwijt, maar ook een plek om te slapen. Bovendien spreken Roemenen niet de Nederlandse taal en kunnen zij daardoor niet voor goed voor hun rechten opkomen.

De meeste mensen kiezen er niet bewust voor om op het slachthuis te gaan werken. Het is in de meeste gevallen een manier om aan geld te komen voor de huur, de boodschappen en de kleren voor de kinderen.

Slachters, en mensen die andere werkzaamheden in de vee-industrie uitvoeren, doen legaal werk. Ze leveren een bijdrage aan de maatschappij en betalen belasting over hun inkomsten.

Het werk dat het produceren van dierlijke producten met zich meebrengt mag van de wet.

Illegale praktijken in de vee-industrie worden slecht gecontroleerd, en bij vaststelling daarvan worden er nauwelijks maatregelen getroffen.

Hierdoor ontstaat oneerlijke concurrentie voor bedrijven die zich aan de regels houden. Want in veel gevallen is diervriendelijker en mensvriendelijker ook duurder. De consument die in de supermarkt niet kan zien hoe het er in het slachthuis en bij de veehouder is toegegaan, kiest het goedkoopste vlees.

Om dieren te slachten zijn er mensen nodig die hun natuurlijke rem kapot maken. Daar worden ze voor betaald. En iedereen die vlees koopt, betaalt daar aan mee.

Als je vlees eet, dan is het hypocriet om negatief te denken over slachters. Misschien zit er een psychologisch verschil tussen mensen die op een slachthuis werken en mensen die geen koe dood kunnen maken. Er zit geen verschil in het moraal tussen deze mensen. Als je vlees koopt, dan is daarvoor een dier gedood. En als je melk drinkt dan wordt de melkkoe na de de melkperiode geslacht. En als je eieren eet dan wordt de kip na de legperiode geslacht. Altijd.

Als de rem volledig kapot is worden slachters veroordeeld. De reacties op undercover actie op een slachthuis zijn niet mals.

Mensen zijn geen machines.

De hoeveelheid gevoel die slachters moeten uitschakelen om dit werk te kunnen doen kun je niet precies instellen.

Er zijn slachters en veehouders, die het lukt om de werkzaamheden zo diervriendelijk mogelijk te doen. Maar niet altijd.

Aangezien wij de knop niet precies kunnen instellen, zullen er mensen zijn bij wie de knop te ver doordraait.

Dieren worden producten die zo snel mogelijk, en met zo min mogelijk gedoe, moeten worden gedood, ingeladen, of andere pijnlijke behandelingen moeten ondergaan.

Al het inlevingsgevoel voor het leed van dieren is weg.

Altijd als wij bij mensen aan de rem gaan knoeien, begeven wij ons op glad ijs.

Dit zien we ook in oorlogen. Als mensen de opdracht krijgen om mensen te vermoorden veranderen keurige huisvaders soms in gestoorde sadistische moordenaars.

Door vegan te gaan eten, werk je ook mee aan een beter leven voor mensen.

Het kijken naar beelden in slachthuizen is geen pretje. Denk je dat het een pretje is om daar te werken?

De meeste mensen willen geen koe doodmaken.

Voelen mensen dezelfde weerstand tegen het oogsten van fruit en groente als tegen het doden van een dier? Nee.

Als jij vlees eet, moeten er dieren geslacht worden.

Niet alleen in de vleesindustrie worden mensen uitgebuit maar ook in de visindustrie.

Bijvoorbeeld in Thailand, daar worden mensen onder valse voorwendselen aan boord van een schip gelokt en als slaven aan het werk gezet.

Op het schip moeten ze extreem lange werkdagen maken, krijgen ze te maken met mishandeling en het onthouden van voedsel. Ook worden bemanningsleden vermoord.

Salaris wordt vaak niet volledig uitbetaald. Als de werknemers willen stoppen met het werk krijgen ze helemaal geen loon.

Ook worden vissers soms gedwongen om cocaïne te gebruiken om harder te kunnen werken, en om door de vermoeidheid heen te gaan.

‘Kleine zijstap – deze site gaat over vegan eten, niet over wol, leer, of andere dierlijke producten – maar ook in de schapenwolindustrie is het gebruik van cocaïne bij schaapscheerders ‘normaal’ om harder te kunnen werken.’

De Thaise visserij is een miljarden industrie.

Thailand is de grootste exporteur van bereide en geconserveerde tonijn van de wereld, met een aandeel van 29%.

De Thaise garnalen en Thaise tonijn bijvoorbeeld de blikjes van John West worden in Nederlandse supermarkten verkocht.

Door vegan te gaan eten, toon je niet alleen respect voor dieren, maar ook voor mensen.